Σταμάτησα στο Πάνορμο μετά την επιστροφή μου από την Παγκρήτια συνάντηση των Oικολόγων Πράσινων.

Αν και ήμουν έτοιμος να σεβαστώ την επιβλητική παρουσία των Σεβιλιάνων και των Κρητικών που επεξεργάστηκαν δούλεψαν και εκτέλεσαν αυτό το υπέροχο πρόγραμμα δεν τα κατάφερα.

Για μια ακόμα φορά εκτροχιάστηκα...

Δεν ήταν δυνατόν να κρατηθείς και να μην σε πάρει μπάλα όλο αυτό το αρχέγονο πάθος που έσφιγγε από παντού την αίθουσα. Μια αίθουσα ολόγιομη από την μουσική και τους χορούς δυο διαφορετικών λαών που γίνηκαν ένας.

Η βαριά φωνή του ριζίτικου τραγουδιού να ερωτοτροπεί με την μελωδία ( κραυγή ) στους ύμνους του Ανδαλουσιάνικου έρωτα μέσα από αυτές τις έξοχες ερμηνείες του Kiko de Alcala.

Η περίφημη εκτέλεση του χορού της σούστας από την Monica Hidalgo και τον έξοχο χορευτή Γιώργο Μαρκαντωνακη.

Δεν ήταν δυνατόν να μην σε παρασύρει η Κρητική μουσική που γέμιζε την αίθουσα και την στιγμή αυτής της απόλαυσης να ξεσπούν οι ήχοι σαν κεραυνοί και να μετατρέπεται σε φλαμένκο .Εκεί που ο El नाना με τη Lidia Valle μετέτρεπαν την ψυχή του πάθους και της δύναμης σε ένα εξωφρενικό αυθεντικό Φλαμένκο.

Στιγμές και εικόνες που πολύ σπάνια συναντάς.

Κρητικούς να χορεύουν σε Ισπανική μουσική . Και Ισπανοί χορευτές να χορεύουν σε Κρητική μουσική.

Αν αυτό σας ακούγεται κάπως κουφό και άκομψο κάνετε μεγάλο λάθος . Γιατί ήταν ένας πολύ ωραίος και δομημένος τρόπος να ανακαλύψεις πόσο κοντά είναι η έκφραση των ανθρώπων σε αυτήν την λεκάνη που την λένε Μεσόγειος.

Ήταν ένας πολύ όμορφος τρόπος για να δεις ότι αυτή την Παγκοσμιοποίηση δεν θα μπορέσεις πότε να την καταδικάσεις και να τις εναντιωθεις , γιατί απλούστατα είναι η δική μας παγκοσμιοποίηση।

Είναι εκείνη η κορυφαία στιγμή που τα Παλικάρια του Μαρκαντωνάκη χωρίς φανφάρες και φιγούρες πετρίτες, πετούσαν στον αέρα χορεύοντας τον πεντοζάλη και ξαφνικά ανάμεσα τους να βρίσκονται οι Δυο Ισπανοί χορευτές για να κεντήσουν πάνω στους Κρητικούς ήχους την χορογραφία του Φλαμένκο στον ίδιο ρυθμό στον ίδιο χορό, δυο διαφορετικές όψεις αλλά με μια ίδια ψυχή.

Ε ! Ναι λοιπόν.

Όλος ο πλανήτης μπορεί και είναι ένα χωριό.

Δεν ξέρω με ποιόν άλλο τρόπο μπορώ να ευχαριστήσω τους εμψυχωτές και δημιουργούς αυτής της τρανής απόδειξης.

Τον ΖΑΧΑΡΙ ΣΠΥΡΙΔΑΚΗ και τον Δικό μας ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΚΟΥΛΙΤΑΚΗ που χαρίζουν την ζωή του έως τα σήμερα στους υπέροχους ήχους της Ανδαλουσιάνικης και Κρητικής μουσικής για να γεμίζουν με αρώματα ελπίδας, ανθρωπιάς και αγάπης το μέλλον μας.