20 του Σεπτέμβρη του 1957

Δώσανε στον άνθρωπό να πιει νερό.

Μια σταγόνα ήρθε να σταθεί κάτω από τα χείλη του.

Ήταν η στιγμή που τα μάτια του άνοιξαν.

Στην αρχή όλα θολά και ξέμακρα . Μέσα από την καταχνιά προσπαθούσε να δει το βάθος.

Ήθελε να σηκωθεί πια. Να πεζέψει και πάλι τ, άλογο του και να χαθεί στο απέραντο δάσος.

Ο χειμώνας στην πιο άγρια στιγμή του.

Το κρύο πολύ, μα και την θέληση του να φτάσει ως εκεί, δεν την πάγωνε η χειμωνιά.

Ο προορισμός.

Η μόνη ζεστή φωλιά μέσα του, αυτό που χρόνια ποθούσε.

Να φτάσει ως εκεί.

Μετά από τόσα χρόνια , δεν τον έμελλε τι θα βρει, πόσα και πόσα θα έχουν αλλάξει, θα έχουν χαθεί.

Το μόνο που ήθελε ήταν να φτάσει ως εκεί.

Το είχε μηνύσει . θα ΄ναι παραμονή Χριστουγέννων της χρόνιας που τρέχει σαν θα φτάσω. Μετά από τόσα χρόνια......

Σήκωσε αργά το χέρι του . Με το δάχτυλο του σκόρπισε την σταγόνα στο πιγούνι του, και πριν τα γκέμια του αλόγου του τραβήξει, η δροσιά μιας μικρής σταγόνας που ήθελε να χαθεί στο κρύο πρόσωπα του, δεν χάθηκε.

Κάλεσε και άλλες σταγόνες συντροφιά της.

Η βροχή αργή και σιγανή τώρα κεντούσε το πρόσωπο του , λες και ήθελε να ζωγραφίσει την αγωνία που σκλάβωνε την μορφή του.

Είχε πια καβαλήσει στ, άλογο του .

Με το ένα χέρι ψιλά να αποχαιρετά και με το άλλο να τραβά δυνατά τα γκέμια .

Βροχή τώρα πια, μαστιγώνει το κορμί του και ο ξερός αέρας παγώνει στο πρόσωπο του, την αγωνία του πηγεμού.

Τώρα πια η κάθε σταγόνα πονούσε σαν έσκαγε επάνω του.

Μα πιο πολύ πονούσε η αγωνία .

Το ποτάμι σε λίγο θα φουσκώσει . Πρέπει να περάσει πριν είναι αργά.

Να αποκάμει δεν πρόφταινε . Πλησίαζε τα χέρια του όσο πιο κοντά μπορούσε στα ρουθούνια του αλόγου που ξεφυσούσαν ζεστό αέρα από τα σωθικά του.

Μα και το ποτάμι να περνούσε η νύχτα θα τον έχει πια προφτάσει.

Οι λύκοι αρχίζουν το τραγούδι τους και τα νυχτοπούλια πετάγονται μπροστά του σαν αόρατες αστραπές.

Τώρα τα κλαδιά από τα δένδρα μαστιγώνουν ότι βρουν από το κορμί του, στην κατασκότεινη νύχτα.

Μα πρέπει να αντέξει ως την αυγή.

Κι όσο ξυπνούν μέσα του τα αιώνια θέλω του, τόσο δαιμόνια γίνονται, που κρατούν την νύχτα γερά μην την πάρει το φως της μέρας και χαθεί.

Τώρα πια δεν κρυώνει, δεν πονά, δεν σκιάζεται, ούτε και νιώθει πια αν θα φτάσει ή δεν θα φτάσει. Όλη του η σκέψη έχει πια κατακάτσει σε δυο μάτια που κάποτε είχε αφήσει να τον αποχαιρετούν υγρά και πονεμένα.

Έπρεπε να αντέξει ως της αυγή.

Όλα πέρασαν από μπροστά μας σαν μια στιγμή .

Η αγωνία και ο πόνος μιας ζωής σε μια στιγμή. Μπόρεσε και χώρεσε.

Τώρα ο ήλιος έχε πια ανέβει ψιλά για τα καλά, χορεύει τις ακτίνες του μες τα σύννεφα και παίζει το δικό του κρυφτό με την ζωή.

Τα χρώματα στη γη, διαρκώς να αλλάζουν από τα παιχνίδια του ήλιου με τα σύννεφα.

Καλό ας είναι , να ξεχάσουμε αυτήν την ιστορία και να χαθούμε κι εμείς στα χρώματα της φύσης .

Μιας και κανένας δεν έμαθε ποτέ, κανένας δεν ξέρει να μας πει, αν μετά από τόσα χρόνια έφτασε ποτέ αυτός ο άνθρωπός στον προορισμό του.

Το μόνο που μάθαμε ήταν ότι εκείνη την νύχτα στο καλύβι της προσμονής του, κάπνιζε η καμινάδα.

Αλλά ας μην μιλάμε άλλο γι’ αυτό.

Μια ακόμα ιστορία δίχως τέλος.

Γιατί κανένας προορισμός δεν έχει τέλος.

Όταν στην ζωή σου μαθαίνεις να προχωράς.

ΤΙ ΘΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΑΝ

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΙΝΟΤΑΝ

ΚΑΤΑ ΕΞΙ ΒΑΘΜΟΥΣ ΘΕΡΜΟΤΕΡΟΣ;

Ολόκληρες εκτάσεις γίνονται μη κατοικήσιμες. Πληθυσμοί αποδεκατίζονται. Σε κάποια μέρη του κόσμου, η γη στεγνώνει και ραγίζει. Άλλες περιοχές πλήττονται από πρωτοφανείς θεομηνίες. Καλώς ήλθατε σε έναν κόσμο έξι βαθμούς θερμότερο από το σημερινό. Καλώς ήλθατε στο μέλλον.

Οι «Έξι βαθμοί» δείχνουν έναν δρόμο προς τη διαμόρφωση ενός καινούριου κόσμου πριν να είναι αργά. Πρόκειται για ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από όλους.

Στο εκρηκτικό αυτό βιβλίο, ο Μάρκ Λίνας εξετάζει τις προβλέψεις των επιστημόνων σύμφωνα με τις οποίες ως το τέλος του αιώνα η παγκόσμια θερμοκρασία θα αυξηθεί από έναν έως έξι βαθμούς - με καταστροφικά αποτελέσματα για τον πλανήτη. Μας ξεναγεί στα έξι στάδια της πλανητικής θέρμανσης, ένα βαθμό ανά κεφάλαιο. Το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο: πρέπει να δράσουμε τώρα, αλλιώς κινδυνεύουμε να χαθούμε.

ΚΑΙ ΕΔΩ:

O Μάρκ Λίνας είναι ακτιβιστής, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Γεννήθηκε το 1973 στα νησιά Φίτζι και μεγάλωσε στο Περού, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Σπούδασε ιστορία και πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Ως το 2000 ήταν αρχισυντάκτης της ιστοσελίδας OneWorld.net. Εμφανίζεται συχνά στα Μ.Μ.Ε. ως σχολιαστής σε περιβαλλοντικά ζητήματα και είναι συγγραφέας των βιβλίων High Tide: News from a Warming World και Collins Gem Carbon Calculator. Το 2006 το περιοδικό National Geographic τον ανακήρυξε «Νέο Εξερευνητή». Ζει στην Οξφόρδη.

Μπορείτε να συμμετάσχετε στη συζήτηση περί πλανητικής θέρμανσης στο www.marklynas.org

ΤΙ ΑΡΑΓΕ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΕΔΩ ?

Τι πραγματικά συμβαίνει στη Χερσόνησο τα Μάλια και τον Πλατανιά της Κρήτης ?
Μια παράξενη ιστορία και μόνον ?
"ιδίοις όμασι" μπορεί κανείς να βγάλει συμπεράσματα.
Αλλά και να το δεις αυτό, εξαρτάτε (και τι έχεις πιει).
Οι κατ' εξοχήν περιοχές βιομηχανικού τουρισμού του νησιού

Εδώ δεν σκεπτόμαστε φυσικές ομορφιές, γραφικό κρητικό τρόπο ζωής.

Εδώ ο άρχοντας είναι το τουριστικό μάνατζμεντ, η εισροή συναλλάγματος και μια επιτυχημένη συνεργασία με τα μεγάλα ταξιδιωτικά γραφεία του εξωτερικού.
Μια αγορά που δυστυχώς δεν καθορίζει, αλλά καθορίζεται από τις εκάστοτε εξελίξεις και τα οικονομικά αποτελέσματα στο τέλος της σεζόν.
Μετά από χρόνια δόξας και ευημερίας μια νότα απογοήτευσης πλανιέται στην ατμόσφαιρα.

Για τους αλλοδαπούς σεξιστές επισκέπτες και τις διψασμένες για σπέρμα τουρίστριες αυτή η γειτονιά του κόσμου, που απλώνεται από Γούβες μέχρι Μάλλια, είναι ο ιερός χώρος εκτόνωσης και παροξυσμού που θα τους κάνει να επιστρέψουν ευτυχισμένοι - και μεθυσμένοι - στην χώρα τους χωρίς να έχουν πάρει χαμπάρι τον φυσικό και τον πολιτιστικό πλούτο μιας χώρας που την επισκέφτηκαν.

.Αλλά και για πολλούς ημεδαπούς εδώ είναι ο χώρος της εικοσιτετράωρης κραιπάλης. Είναι το δικό μας Λας Βέγκας όπου τα νέον δεν σβήνουν ποτέ.

Η Κρητική λεβεντιά εδώ έχει μετατραπεί σε Κρητική νεομαγκιά ,

\Να τους ποτίσεις , να τους μεθύσεις, να τους γαμήσεις και να τους τα πάρεις.

Ευχής έργον θα ήταν για κάθε Κρητικό να άνοιγε κανένα μπαράκι ή καμία μοναδούλα, παρά την κρίση.

Αυτός ο Τουρισμός τι μας δίνει και τι μας αφήνει ?

Τελικά αυτή την όψη της Κρήτης την αγαπάμε ή την μισούμε;