Δήλωση του Ross Daly για τη συμμετοχή του στο ψηφοδέλτιο των Οικολόγων Πράσινων

Η πρόσκληση να συμμετέχω στο Ευρωψηφοδέλτιο των Οικολόγων Πράσινων αποτελεί μια ιδιαίτερη τιμή για μένα και ταυτόχρονα μια σημαντική ευκαιρία να συνδέσω την έννοια της συνείδησης απέναντι στο περιβάλλον με την έννοια της συνείδησης απέναντι στην τέχνη και στον πολιτισμό. Πάντα πίστευα ότι ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου και το εξωτερικό του περιβάλλον είναι δυο όψεις της ίδιας πραγματικότητας. Ο εσωτερικός μας κόσμος δεν μπορεί να είναι υγιής όταν το περιβάλλον στον οποίο ζούμε νοσεί, όπως και η όποια παρέμβαση μας στο εξωτερικό περιβάλλον δεν μπορεί παρά να αντανακλά την πνευματική μας κατάσταση. Συνεπώς θεωρώ ότι η ενασχόλησή μας με την τέχνη σε όλες της τις εκφάνσεις είναι ένα σημαντικό και αναπόσπαστο κομμάτι της σχέσης μας με το φυσικό περιβάλλον και με την ίδια τη ζωή. Ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός δυστυχώς έχει παραβλέψει αυτήν τη θεμελιώδη αλήθεια και κινδυνεύει να πληρώσει ένα πολύ βαρύ τίμημα για αυτή την απερισκεψία. Το ρολόι όμως δεν γυρίζει πίσω και δεν έχει νόημα να μιλάμε για τις υποτιθέμενες ουτοπίες άλλων εποχών.

Η σύγχρονη τέχνη πρέπει να αντιμετωπίσει την πρόκληση της σύνδεσης των διαχρονικών και αρχέγονων αναγκών, αξιών και αληθειών με την συνείδηση του σημερινού ανθρώπου, ο οποίος πρέπει επιτέλους να βρει τρόπους να συνυπάρξει αρμονικά τουλάχιστον με το τμήμα της φύσης που τον συντηρεί. Εν ολίγοις η σχέση μας με το φυσικό περιβάλλον χρειάζεται να αποκτήσει ξανά διαστάσεις ποιητικές, να είναι η ίδια η σχέση αυτή μια τέχνη. Είναι λυπηρό πια η τέχνη να έχει υποβιβαστεί σε ένα ρόλο «δημοσιογραφικό» όπου καταγράφει απλώς την δυστυχία και την δυσφορία μας απέναντι σε έναν τρόπο ζωής που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Κάποτε οι άνθρωποι τραγουδούσαν στη γη τους, χόρευαν πάνω της για να τη τιμήσουν, και τη θαύμαζαν ως ένα μοναδικό έργο τέχνης στον οποίο συμμετείχαν ενεργά και καθημερινά. Ίσως σήμερα πια οι άνθρωποι, έτσι όπως έχουν γίνει, είναι πολύ αποξενωμένοι από τη πραγματική τους φύση για να μπορούν να ξαναζήσουν μια τέτοια ιερή σχέση με το περιβάλλον τους. Ωστόσο η τέχνη μπορεί να μας οδηγήσει όχι πίσω αλλά μπροστά σε μια σχέση μαζί του έστω αντίστοιχης ποιότητας.

Έχω μελετήσει εδώ και πολλά χρόνια τους διαχρονικούς πολιτισμούς διαφόρων λαών Ευρωπαϊκών και μη και αυτή εμπειρία μου έχει διδάξει πολλά πράγματα για την έννοια της τέχνης και του πολιτισμού γενικότερα καθώς και για τη σχέση αυτών των εννοιών με την ποιότητα της ζωής. Ο δυτικός πολιτισμός, ενώ διακρίνεται για αξιοθαύμαστα κατορθώματα στο χώρο της επιστήμης, της τεχνολογίας και της τέχνης, ωστόσο έχει χάσει κάπως το δρόμο του και δυσκολεύεται πια να απεμπλακεί από στενές εγκεφαλικές προσεγγίσεις της πραγματικότητας, κεντρομόλου τύπου, που εντέλει θολώνουν και μας απομακρύνουν από φυσικές ισορροπίες οι οποίες δεν μπορούν να γίνονται αντιληπτές μόνο με αυτό τον τρόπο. Πιστεύω ότι η ενίσχυση της ανταλλαγής του Ευρωπαϊκού πολιτισμού με αυτόν των άλλων λαών έχει πολλαπλά οφέλη για όλους τους ανθρώπους στους δύσκολους καιρούς στους οποίους ζούμε. Η αλληλοκατανόηση ανθρώπων διαφορετικών πολιτισμών είναι σήμερα ένα από τα κορυφαία ζητήματα που καλείται να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα. Σε αυτό το ζήτημα η τέχνη και ο πολιτισμός γενικότερα μπορούν να παίξουν ένα μοναδικό ρόλο που θα έχει σοβαρές και θετικότατες επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής όλου του πλανήτη.

Ross Daly

31 Μαρτίου 2009

Στην χώρα των τζάμπα Οικολόγων
την πέφτει ένα εξωγήινος.
TVXS.gr(BETA)

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΠΡΙΝ ΤΟ 1985

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.


Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,
κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής…
Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι...