……πέρασε κάποτε ένα σύννεφο.

Η βροχή που κουβαλούσε δεν στάθηκε στην δική μου αυλή.

Πείρε τις σταγόνες τις βροχής του και ξεμάκρυνε για άλλους τόπους.

Άνυδρο κυπαρίσσι .

Να κοιτά πάντα ψιλά τον ήλιο το φεγγάρι τα αστέρια. Και τα δισεκατομμύρια σύννεφα που θα περνούν….

… Που ξέρεις ?

Ίσως κάποτε να φάνει

Ίσως πάλι να φτάσει μια στιγμή πιο δυνατό

και να σκεπάσει την γη με τις σταγόνες βροχής του.

Όταν ένα τέτοιο mail φτάνει σε ΄σένα .
Δεν μπορεί να είναι μόνο για εσένα.......

Στη μακρινή Βενεζουέλα εδώ και 30-τόσα χρόνια ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα, το El Sistema
(Fundaci'on del Estado para el Sistema Nacional de las Orquestas Juveniles e Infantiles de Venezuela). Ένας ντόπιος μουσικός, ο Χοσέ Αμπρέου, βάλθηκε να μαζέψει παιδάκια στις πιο φτωχές, τις πιο απομακρυσμένες περιοχές, τις πιο βουτηγμένες στο έγκλημα και στο... πάρε-δώσε των ναρκωτικών, και να τα κάνει μουσικούς. Το πράγμα προχώρησε σιγά-σιγά, χωρίς λεφτά και άρχισε να αποδίδει καρπούς.Πέρασαν τα χρόνια, 250.000 (!) παιδάκια έμαθαν μουσική, και άρχισαν να φτιάχνονται σχολικές ορχήστρες. Οι ορχήστρες σε όλη τη χώρα ξεπέρασαν τις 100 και από αυτές οι 90 είναι συμφωνικές ! Οι καλύτεροι απότους νεαρούς μουσικούς μαζεύονται σε κεντρικές ορχήστρες, με κορυφή την Ορχήστρα Σιμόν Μπολιβάρ,που αυτή την εποχή διευθύνει άλλο ένα προϊόν του el Sistema, ο 28χρονος μαέστρος Γουστάβο Ντουνταμέλ, που είναι επίσης εδώ και λίγους μήνες ο νέος μαέστρος της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες .Υπάρχει ένα βιντεάκι (από τα πολλά της ορχήστρας στο youtube) από μία απονομή, με τους Ινδιάνους live από το Καράκας.Παιδάκια μικρά, μερικά εμφανώς αμούστακα. Ξεκινούν με Σοστακόβιτς, από τη 10η Συμφωνία το 2ο μέρος,που οι ειδικοί λένε ότι είναι ένα αποτρόπαιο μουσικό πορτραίτο του Στάλιν.Είναι ένα κομμάτι πολύ γρήγορο, βίαιο, άγριο, με εξαιρετικά απαιτητικά περάσματα, ειδικά για τα πνευστά, και ειδικότερα για τα ξύλινα, με πανδύσκολο ανσάμπλ. Τα μαθητούδια είναι ντυμένα με τα καθημερινά τους ρούχα, τα τζην τους τα σκισμένα, τα χαϊμαλιά τους, ό,τι φοράνε τα παιδιά σήμερα. Και παίζουν ηρωικά, ούτε μία νότα δεν φεύγει.Χειροκροτήματα και περνάμε στο επόμενο κομμάτι, έναν άγνωστο Χορό ενός αγνώστου συνθέτη απότο Μεξικό, ονόματι Αρτούρο Μάρκες. Τα Ινδιανάκια έχουν αλλάξει στο μεταξύ, έχουν φορέσει τηφόρμα της Εθνικής τους ομάδας, της Εθνικής Βενεζουέλας. Το κομμάτι είναι εξαιρετικό, με τηρυθμική αγωγή που θα περίμενε κανείς από έναν χορό λατινοαμερικάνικο να ξεπροβάλλει καθώς ημουσική προχωρεί και τα παιδάκια παίζουν με ορμή.Μπαίνουμε στο τελευταίο θέμα του χορού και καθώς η κάμερα απλώνει, συνειδητοποιείς ότιβλέπεις πάλι μια μεγάλη διπλή ορχήστρα.Το κομμάτι κορυφώνεται και τα παιδάκια σείονται, τα δοξάρια δάσος ολόκληρο πηγαινοέρχονταισαν να τα δέρνει καταιγίδα κιόμως ούτε μισή νότα δεν ξεφεύγει ποτέ και να, φτάνουν τα τελευταία μέτρα και τα παιδάκια σηκώνονται όρθια και τελειώνουν το κομμάτι παίζοντας και χορεύοντας μαζί!
Δείτε το εκπληκτικό video:

http://www.youtube.com/watch?v=amSqQ5XNaGE

Δύο ποιητές, ο Kώστας Παπαγεωργίου και ο Γιάννης Kοντός, και η γλύπτρια Aσπασία Παπαδοπεράκη, που τιμήθηκαν για το σύνολο του έργου τους, ο ιερέας Iωάννης Oικονομίδης, ο οποίος πρωτοστατεί στον αγώνα για το μεγαλύτερο περιβαλλοντικό πρόβλημα στην Eλλάδα και την Eυρώπη, όπως λέει, «με 200.000 πειραματόζωα εν ενεργεία», στα Oινόφυτα, η μετά θάνατον βράβευση του υπαρχιφύλακα Mιχάλη Σπανουδάκη, που, σε μία εποχή αυξανόμενης εγκληματικότητας, άσκησε το καθήκον του χωρίς να βρίσκεται σε υπηρεσία, είναι οι περιπτώσεις που έδωσαν τον τόνο στη χθεσινοβραδινή απονομή των ετήσιων βραβείων της Aκαδημίας Aθηνών.

Ο π. Ιωάννης Οικονομίδης, ιερέας του Αγίου Σπυρίδωνος Οινοφύτων, δήλωσε:
"Είμαι στενοχωρημένος με το βραβείο, γιατί αν ο δήμαρχος, ο νομάρχης και το υπουργείο έπρατταν το καθήκον τους, δεν θα έπαιρνα εγώ το βραβείο. Είμαστε 200.000 και πλέον κάτοικοι, πειραματόζωα, όλοι μας έκθετοι, μικροί και μεγάλοι, στα τοξικά απόβλητα, στην καρδιά της βιομηχανίας, στον Ασωπό ποταμό, στο μεγαλύτερο περιβαλλοντικό πρόβλημα της χώρας. Αυτό που καταφέραμε, από τότε που ξεκινήσαμε τον αγώνα μας εδώ και δέκα χρόνια είναι ότι αναδείξαμε το πρόβλημα και ξεκινάμε πια διαβούλευση με το υπουργείο για την επίλυσή του. Το βραβείο της Ακαδημίας από την άλλη, με χαροποιεί γιατί είναι η επιβράβευση των κόπων και προσπαθειών, όλων των περιβαλλοντικών οργανώσεων και των κατοίκων που διεύρυναν, στην πορεία, τον αγώνα. Αν δεν λυθεί το πρόβλημα των τοξικών αποβλήτων στα Οινόφυτα, θα μας ξανακούσετε".

ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΤΟ

Πριν από χρόνια ένας σπουδαίος γιατρός ταξίδευε με την οικογένειά του στην έρημο με ένα τροχόσπιτο. Ξαφνικά, μετά ένα απότομο τράνταγμα, το αυτοκίνητο στρίβει δεξιά στο πλάι του δρόμου.

Λάστιχο στον μπροστινό δεξί τροχό. Τα δίδυμα έχουν τρομάξει, η γυναίκα του προσπαθεί να τα ηρεμήσει. «Μην ανησυχείτε», τους λέει, «θα βάλω τη ρεζέρβα και θα συνεχίσουμε». Πράγματι, αλλάζει το λάστιχο με μεγάλο κόπο.

Είχε 40 βαθμούς θερμοκρασία. Μπαίνει στο αυτοκίνητο και διαπιστώνει πως τα δίδυμα συνεχίζουν να κλαίνε. Η γυναίκα του έχει απελπιστεί. Ο γιατρός της λέει: «Κάνε υπομονή, σε 50 χιλιόμετρα έχει βενζινάδικο και θα σταματήσουμε». Ξαναβγαίνει στο δρόμο, δεν προλαβαίνει όμως να κάνει πάνω από 50 μέτρα και ένας θόρυβος, ίδιος με πριν, τον αναγκάζει να φρενάρει απότομα.

Βγαίνει και τι να δει; Και το άλλο λάστιχο σκασμένο.

Τα δίδυμα έχουν τρομάξει πολύ και κλαίνε πια με λυγμούς. Ο γιατρός είναι απελπισμένος και η γυναίκα του από τον πανικό της βρίσκεται σε κατάσταση υστερίας. Εν τω μεταξύ, αρχίζει να πέφτει το σκοτάδι και ούτε ένα αυτοκίνητο δε φαίνεται στον ορίζοντα. Ο γιατρός όσο περνά η ώρα καταλαμβάνεται από έναν απίστευτο φόβο, όχι τόσο για τον ίδιο όσο για την οικογένειά του.

Έχουν περάσει δύο ώρες, όταν στο βάθος φαίνονται τα φώτα ενός αυτοκινήτου. Ο γιατρός σαν τρελός με τα χέρια ψηλά τρέχει στη μέση του δρόμου να σταματήσει τον περαστικό για να ζητήσει βοήθεια. Το αυτοκίνητο πλησιάζει και φρενάρει. Είναι ένα μεγάλο αγροτικό που στην καρότσα του έχει ένα λυκόσκυλο. Φαίνεται καλό σκυλί. Ο γιατρός πάει στο τζάμι του οδηγού και αντικρίζει ένα μεγαλόσωμο άνδρα με απεριποίητο μούσι. Στο δεξί κάθισμα βλέπει ένα ζευγάρι δεκανίκια.

«Σε παρακαλώ, έχω δύο μικρά παιδιά, έπαθα δύο φορές λάστιχο, βοήθησέ μας», λέει στον άγνωστο οδηγό. «Και τι θες να κάνω;», του απαντάει εκείνος. «Είδα στο χάρτη ότι σε 50 χιλιόμετρα έχει ένα βενζινάδικο. Θα με πας να φτιάξω το λάστιχο;», του λέει ο γιατρός. «Θες να σου δώσω το αυτοκίνητο να πας εσύ, να μείνω εγώ με την οικογένειά σου, να μη μείνουν μόνοι τους στην ερημιά;», ψιθυρίζει ήρεμα ο άγνωστος. Ο γιατρός κοιτάζει άφωνος τον ξένο για τη διάθεσή του να του δώσει το αυτοκίνητο, αλλά και ανήσυχος να τον αφήσει μόνο με την οικογένειά του. Ο ξένος καταλαβαίνει τον προβληματισμό του και του λέει: «Μην ανησυχείς, είμαι καλή παρέα για τα παιδιά. Εσύ να προσέξεις το σκύλο μου που είναι στην καρότσα. Είναι καλό σκυλί αλλά άγριο και έχει μάθει να με προστατεύει.»

Ο γιατρός από το φόβο του, μήπως ο άγνωστος αλλάξει γνώμη, του λέει: «Σύμφωνοι». Εξηγεί την κατάσταση στη γυναίκα του, ενώ ο άγνωστος πηγαίνει στο τροχόσπιτο με τις πατερίτσες. Έχει δύο ξύλινα πόδια. Ο γιατρός δεν περιμένει την αντίδραση της γυναίκας του. Είναι φοβισμένος και απελπισμένος. Φεύγει με το αγροτικό γεμάτος αγωνία και ενοχές.

Πηγαίνει στο βενζινάδικο, φτιάχνει το λάστιχο και παίρνει το δρόμο της επιστροφής με τον ιδρώτα να στάζει από την αγωνία για την οικογένειά του. Μετά από μιάμιση ώρα από τη στιγμή που έφυγε, φρενάρει απότομα δίπλα στο τροχόσπιτο. Πλησιάζει και αντί για κλάματα, ακούει γέλια.

Ανοίγει την πόρτα και βρίσκεται μπροστά στο εξής θέαμα. Ο άγνωστος κάνει γκριμάτσες στα δίδυμα, τα οποία έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια και η γυναίκα του φτιάχνει κάτι να φάνε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Γυρνάει, τον κοιτάζει και του λέει: «Γεια σου αγάπη μου» Ο γιατρός τους κοιτάζει άφωνος. Ο άλλος δεν περιμένει την απάντησή του, πιάνει τις πατερίτσες του και σηκώνεται μονολογώντας: «Να πηγαίνω κι εγώ…» Ο γιατρός τον συνοδεύει έξω και φτάνοντας στο αυτοκίνητό του, λέει: «Σε ευχαριστώ πολύ, με έσωσες. Πώς μπορώ να σου ξεπληρώσω το καλό που μου έκανες;»

Ο άγνωστος με τα ξύλινα πόδια τον κοιτάζει στα μάτια και του λέει: «Θα σου πω μια μικρή ιστορία. Ήμουν στρατιώτης στο Βιετνάμ, όταν έπεσε δίπλα μου μια χειροβομβίδα. Ένας άνδρας, με κουβάλησε στην πλάτη του 5 χιλιόμετρα. Νιώθω πολύ ευτυχισμένος που μου λείπουν μόνο δύο πόδια. Μόνο μια χάρη θέλω να μου κάνεις. Συνέχισέ το.»

«Ποιο;», τον ρωτάει ο γιατρός. «Το καλό που σου έκανα», του απαντά εκείνος. Ο γιατρός είναι σήμερα διάσημος για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι οι μοναδικές ικανότητές του ως χειρουργού και ο δεύτερος η φράση «Συνέχισέ το», που έλεγε κάθε φορά που κάποιος χωρίς οικονομική δυνατότητα τον ρωτούσε: «Γιατρέ, τι σου χρωστάω;»

Ας κάνουμε το ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΤΟ διάσημη φράση το 2010.

ΚΟΠΕΝΓΧΑΓΗ
Μια ελπίδα που τελειωσε σαν φάρσα.

Τσέκος Γιώργος.

Γεννήθηκε το 1957στην Αθήνα. Από το 1982 ζει και εργάζεται στα Χανιά. Διατηρεί ατομική επιχείρηση κατασκευής ψηφιδωτών στο Καλλιτεχνικό Χωριό ΒΕΡΚΥΝΘΟΣ. Από τα νεανικά του χρόνια συμμετέχει ενεργά στους κοινωνικούς αγώνες και τα κινήματα , για ανθρώπινα δικαιώματα και για δημοκρατία... Για αρκετά χρόνια διετέλεσε Πρόεδρος της Ένωσης Γονέων και Κηδεμόνων του Ν. Χανίων. Σήμερα Αντιπρόεδρος αυτής.
Συμμετέχει ενεργά στο κίνημα των ποδηλατών της πόλης. Είναι ενεργό μέλος της μαχόμενης Οικολογίας . Πολλά χρόνια μέλος της Οικολογικής Πρωτοβουλίας Χανίων και μέλος της επταμελούς Γραμματεία του Πανελλήνιου Δικτύου Οικολογικών Οργανώσεων ( ΠΑΝΔΟΙΚΟ ).
Εκλεγμένος από την Κρήτη, μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων.
Πατέρας δυο άτακτων παιδιών . Του αρέσει η μαγειρική μα πιο πολύ η ζαχαροπλαστική.
Είναι και παραμένει αθεράπευτος Εραστής του Ονείρου και τις Δράσης.
Πιστεύει και αναζητά :
Για να αλλάξει η ποιότητα της πολιτικής και της δημόσιας ζωής, συνειδητά πιστεύει στην διαρκή συλλογική δράση . Καταθέτοντας συνειδητά την ατομική του προσπάθεια σε αυτήν, ζητά την ψήφο συνείδησης από τους ενεργά σκεπτόμενος συμπολίτες του στα Χανιά.

Ως υποψήφιος με το κόμμα των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ .

Γιατί:

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΥ ΕΥΧΕΣΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

( Μαχάτμα Γκάντι)