ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΕΥΧΗ ΣΤΗΣ ΕΥΧΕΣ ΤΟΥΣ
Μισού αιώνα χρόνια βαθιά, με φέρνουν κοντά σας και σας χαιρετώ.
Σαν ξεχασμένη μάγισσα του πιο σκοτεινού εφιάλτη οι αγωνιστικοί χαιρετισμοί μου.
Από την πιο βαρετή μικροαστική πραγματικότητα σας στέλνω και τις χιλιάδες των ευχών για ένα ακόμα χρόνο.

Σχεδόν τίποτα δεν μου ανήκει, παρόλο που ακόμα αισθάνομαι πως θα μπορούσαν όλα να είναι δικά μου Χωρίς να τα στερώ από κανέναν.

Με πάει η οργή του νέου, γιατί και εγώ ακόμα, μπορεί να είμαι παιδί….
Θλίβομαι σαν παιδί. Δεν είμαι πια δεκαέξι για να ακολουθήσω νομοτελειακά, την δίνη των καιρών, μα να που εξακολουθώ να κυνηγώ το άπιστο .
Ένα όνειρο που ακόμα δεν έφτασα. Τι κι αν είμαι παιδί…

Έχω συνηθίσει να κοιτώ το πάτωμα και να σηκώνω το κεφάλι ψηλά όταν όλα γύρω μας πονάνε πολύ. Μα ποτέ μου δεν έμαθα πόσα κεφάλια σε εκείνη την δύσκολη στιγμή κοιτούν ψιλά στις ακτίνες του ήλιου όσο καυτές κι αν είναι.

Στον ίδιο πάγκο με καθαρούς αγωνιστές ήπια το πρώτο μου τσιγάρο, στα μισά.
Και όταν το κρασί με το δάκρυ γινόταν φωτιά στα σώθηκα μου ξενυχτούσα σιωπηλός.
Το νερό και το ψωμί μου Έδωσα . Περήφανος που ήμουν τότε για μένα...που ποτέ δεν μου έkλεψε κανένας κάτι από τα δύο. Γιατί και τα δύο ποτέ δεν μου έφταναν …
Ορμητικά ποτάμια τα όνειρα, για το λίγο στο ψωμί και το λίγο στο νερό.
Και πάντα τα ποτάμια κάπου καταλήγουν, το θέμα είναι το τι αφήνουν πίσω τους, γιατί εμείς είμαστε το ποτάμι καλός ή κακώς και θέλουμε να βγούμε στη θάλασσα, στο όνειρο, ο καθένας στη δικιά του θάλασσα...
Μα εκείνα τα φράγματα που θέλαμε να πάμε λέει το ποτάμι πιο γρήγορα στην θάλασσα, ήταν πάντα αυτά που μας έκλεβαν το όνειρο για την δική μας θάλασσά.

..Δεν το θέλω, μα να πως βγαίνει πάλι .
Είμαι ό μικροαστός που ακόμα το λίγο παραπάνω σκέφτομε, ακόμα.
Εδώ έρχεσε λοιπόν και εσύ μικρέ πιτσιρίκο. Απολίτηκε, Άπειρε και Αμαθή.
Για να μου πεις σήμερα . Εγώ δεν ζητάω τίποτα. Απλώς τα θέλω όλα.
Σου λέω λοιπόν κι εγώ τώρα, με απόλυτη βεβαιότητα.
Δεν σου χρωστώ καμιά συγνώμη .
Δεν σε θέλω δίπλα μου ακόμα μαθητή.
Ούτε μαρτυρώ στις σκέψεις σου απολυτότητα. Τίποτα δεν μπορεί να είναι δικό σου όταν όλα σου ανήκουν για να τα πάρεις.
Φώναξε λοιπόν, τώρα που ακόμα το σουλούπι σου γεμίζει ενοχές όλους εκείνους που σου έμαθαν τα πάντα χωρίς να σου διδάξουν τίποτα.
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος που προσπερνάτε , πάει και έρχεται και πουθενά δεν φτάνει.

Πρόσεξε δεν προδίδετε τις σκέψεις όλων μας, αλλού τις πάτε που ίσως λίγοι να την αντέξουν να σας ακολουθήσουν.

Με κουρασμένο βλέμμα πια και ξεψυχισμένη φωνή πλέον, θα σου ψιθυρίσω κάτι που ακουγόταν και ακόμα ακούγεται μελωδία στ αυτιά μου:

Όταν λες πως κάτι δεν με ευχαριστεί. Διαμαρτυρία είναι,
Όταν λες αυτό που δεν με ευχαριστεί, δεν θα ξανασυμβεί. Αντίσταση είναι
Όταν όλα τα χαλασμένα στον μαυροπίνακα στάδια ζωής ,θα τα φάει η γομολάστιχα της οργής σας . Ανατροπή είναι
Χρώματα .
Χρώματα παντού από εδώ και στο εξής .
Γιατί δεν μπορεί άλλο να είναι όλη μας η ζωή ένας απέραντος μαύρος πίνακας.
Άπειρα χρώματα... μ 'αρέσουν οι κολορισμοί... στο τέλος βγάζουν κάθε φορά κάτι καινούριο...
Ας είναι οι χρονιές που θα ‘ρθουν γεμάτες χρώματα .
Μετά την οργή οι αναλαμπές.

Στην Αλκμήνη και τον Νικόλα.
Καλή στράτα στους πιο δυναμικούς χρόνους σας……