«Δεν υπάρχει άλλος δρόμος μάτια μου.
Γιατί τον δρόμο τον ανοίγεις
Προχωρώντας.»
Δ. Αποστολάκης
ΧΑΪΝΗΔΕΣ

Εκείνο το Σάββατο 6/12/2008, όταν όλοι βρεθήκαμε μπροστά σε μια πρωτοφανή έκρηξη οργής η οποία κατέκλυσε όλα τα σχολεία της χώρας. Τα παιδιά μας βρέθηκαν στο στόχαστρο μιας κάνης, βρέθηκαν απέναντι από μια ανάλγητη εξουσιαστική τακτική ή οποία ως τώρα τα τρομοκρατούσε, τώρα όμως τα δολοφονεί.
Όλα αυτά τα χρόνια με την δική μας ανοχή και ευθύνη κατασκευάσαμε ένα κράτος δολοφόνο, κρύβοντας τους την αλήθεια.
θέλοντας λέει να τα προστατεύσουμε, ωραιοποιούσαμε το μέλλον τους, ένα μέλλον που οι κυβερνώντες τους έχουν ήδη κλέψει, και εμείς κρυβόμαστε πίσω από δύο και τρις δουλειές για να τους τα προσφέρουμε λέει όλα. Κρυβόμαστε κάτω από την ποδιά κάθε άρχοντα εξουσίας, συμβιβασμένοι, εκλιπαρώντας και ξεπουλώντας κάθε ηθική μας αξία, για το καλό τους λέει.
Όμως τα παιδιά, όπως και το απέδειξαν όλες αυτές μέρες, αντιλαμβάνονται τα πάντα και μας απάντησαν.
Είμαστε μόλις 15 χρονών αλλά σκεφτόμαστε και έχουμε όνειρα.
Αν αυτό είναι αμάρτημα ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΜΑΣ
Το απέδειξαν με τις ειρηνικές τους πορείες διαμαρτυρίας, το πένθος τους αλλά και την ανάγκη τους να ξεσπάσουν την οργή τους και δηλώσουν επιτέλους ότι υπάρχουν, ότι η ζωή που τους ετοιμάζουμε δεν πάει παρακάτω.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία . Τα όνειρά τους ΠΟΤΕ.

Αυτά τα παιδιά ξετύλιξαν στα έκπληκτα μάτια μας, μια πρωτοφανή πολιτική ωριμότητα, που έδωσαν μαθήματα δημοκρατίας, ηθικής, αλληλεγγύης, εντιμότητας, στους απανταχού τρομοκράτες της εξουσίας, οι οποίοι με τρεις σφαίρες στόχευαν και στοχεύουν χρόνια τώρα στην καρδιά της δημοκρατίας, στην καρδιά των παιδιών μας. Στις ελπίδες και τα όνειρα τους
Αν αυτά είναι τα παιδιά μας στην πραγματικότητα και όχι οι παραμόρφωνες εικόνες των ταραξιών που μας βομβαρδίζουν αυτές τις μέρες από τα θλιβερά κατευθυνόμενα μέσα ενημέρωσης.
Και εδώ, η ευθύνη των μεγάλων και του σχολείου. Είμαστε όλοι έκπτωτη, από την ανοχή μας που τώρα γίνεται ενοχή μας.
Αν αυτά είναι τα παιδιά μας, που με θάρρος και παρρησία εξέφρασαν την αντίθεσή τους σε ότι το κράτος προορίζει γι’ αυτά ήρθε η ώρα να τα ακούσουμε προσεκτικά.
Κάτι λένε :
Για την άθλια εκπαιδευτική πολιτική με άξονες το νόμο πλαίσιο και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Για την ανυπαρξία παιδαγωγικής αγωγής στα σχολεία της χώρας μας, άυλων αξιών όπως της ευθύνης, της συλλογικότητας, τής αλληλεγγύης , της δημοκρατίας και του ανθρώπινου ήθους.
Για την αντιλαϊκή οικονομική πολιτική εν μέσω σκανδάλων και το αβέβαιο μέλλον στην κατάχτηση πτυχίων χωρίς αντίκρισμα .
Για την αγορά εργασίας των απασχολούμενων των 400 ευρώ,
Για την καταλήστευση από τις τράπεζες και τα δημόσια ταμεία επιβάλλοντας μια ακράτητη καταναλωτική μανία εξανεμίζοντας τα οικογενειακά εισοδήματα.
Για την απόλυτη ατιμωρησία των ανθρώπων που αποτελούν τα ρουσφέτια της εξουσίας, την έλλειψη αξιοκρατίας και διαφάνειας, τα σκάνδαλα και τις μίζες εκατομμυρίων ευρώ.
Για την ασέβεια απέναντι στα παρεχόμενα αγαθά της φύσης, με την καταλήστευση των φυσικών πόρων και την καταστροφή που προκαλεί η αδιέξοδη οικονομία του κέρδους τους στο κατεστραμμένο περιβάλλον, που θα τους παραδώσουμε.
Τότε λοιπόν ποιο το μέλλον που απομένει ;

Τα παιδιά βαρέθηκαν την κοροϊδία, Η εξέγερση αυτής της χαρισματικής γενιάς που θα έχει τις περισσότερες γνώσεις, τα περισσότερα χωρίς αντίκρισμα πτυχία, δεν έχει ίχνος αναρχίας και χάους, έχει ενεργούς μικρούς πολίτες, έντιμους και σκεπτόμενους που μας κάνουν περήφανους.
Αν αυτά είναι τα παιδιά μας δεν έχουμε παρά να σεβαστούμε τις επιλογές τους . Δεν θα αφήσουμε κανέναν να τα βαφτίσει ταραξίες, κουκουλοφόρους και τρομοκράτες!
Κάθε γενιά έχει δικαίωμα στη ζωή και στο όνειρο,,
Στα παιδιά των 15 χρονών που κάποιοι έχουν ήδη στερήσει από το μέλλον τους την δουλειά και το όνειρο , φτάνουν τώρα και οι κρατικοδίαιτοι αστυνομικοί τους να τους στερούν και τη ζωή.
Θα τους αφήσουμε ακόμα να το κάνουν αυτό ;

Όλοι και όλες ας είμαστε δίπλα στα παιδιά μας, τούτες τις δύσκολες ώρες .
Να τα στηρίξουμε, αλλά και να τα προστατεύσουμε από την «υπερπροστασία» της αστυνομίας που δολοφονεί και των κυβερνήσεων που καταστρέφει κάθε ελπίδα της νέας γενιάς.
Ας τους δώσουμε τώρα το δικαίωμα να αποφασίσουν κι αυτά για το μέλλον τους. Χωρίς συμβουλές , ερμηνείες και καθοδήγηση.
Τα καθοδηγεί η ίδια τους η ανάγκη να βγουν στα όνειρα τους . Και αυτό αρκεί.