ΠΟΔΗΛΑΤΟΒΟΛΤΑ

ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΦΑΡΑΓΓΙΟΥ.

Πριν προλάβεις να σκύψεις εκεί που υπήρχε ή ζωή της φύσης για να την γευτείς , σταματάς μπροστά σε μια πληγή που σε πονά. Δεν είναι όμως δικιά σου αυτή η πληγή. Μα σε πονά πολύ.

Σιωπή – Δέος – Απόγνωση – Απελπισία - Οργή.

Η πληγή του σε πονά . Το φαράγγι κάπου αιμορραγεί.

Όσο το κοιτάς όλο και πιο πολύ καταλαβαίνεις ότι δεν λυπάσαι την πληγή του.

Δεν λυπάσαι το ρήμαγμα του, από τους σωρούς της εξόρηξης των σωθικών του σκορπισμένα παντού μπροστά σου

Δεν λυπάσαι ότι πανέμορφο και καταπράσινο που κουβαλούσε κάποτε στην ράχη του, έχει για πάντα χαθεί.

Αυτό που πιο πολύ λυπάσαι , είναι αυτή η μοναξιά που αισθάνεσαι .

Παντελώς μόνος και αδύναμος απέναντι σε μια χούφτα μαλάκες που κάνουν λεφτά ξεπουλώντας το κουφάρι του μέχρι το Τουμπάϊ

Μα και η οργή δεν σου φτάνει. Ούτε σε αυτήν μπορείς να χωρέσεις.

Εσύ κάτι να κάνεις θες γι’ αυτό. Μα δεν μπορείς μονός .

Ούτε ησιωπή, σου φτάνει………..

…… Σφυρίζουν οι ρόδες του ποδηλάτου στον χωματόδρομο. Αυτός ο ήχος κάτι πάει να σου πει. Κατεβάζεις ταχύτητες , τραβάς την ανηφόρα αγκομαχώντας και η σκέψη σου έχει μείνει εκεί.

Κάτι θέλεις να κάνεις μα είσαι μονός και δεν μπορείς…….

Αυτός ο ήχος στα χαλίκια από τις ρόδες δεν είναι μόνο δικό σου.

Εκατοντάδες ρόδες ποδηλάτων είναι που χτυπούν στα χαλίκια του παλιού χωματόδρομου.

Γίνονται η φωνή του φαραγγιού.

Κανείς τώρα πια δεν είναι μόνος .

Είμαστε πολλοί που γίναμε η φωνή του πληγωμένου φαραγγιού

Σήμερα……

Μπορέσαμε έστω και αυτό.

Αύριο.

θα κάνουμε πιο πολλά.

( Δες : podilatontas.blogspot.com )