Στρέφεις το βλέμμα στον ουρανό.
Πως , τίποτα να πεις, αν περιμένεις.
Κι αν αφήσεις ότι βαθιά έχεις μέσα σου να χαθεί,
ας είναι ένα πρόθεμα .
Σε μια πεθυμιά σου που ποτέ δεν προσδιόρισες.
Αφού σε βρήκε έτσι ξαφνικά, χωρίς ποτέ σου να μπορείς
να απαντήσεις
αν εσύ την πεθυμούσες.

αυτή η φωτογραφεία έμελλε να φτάσει στα χέρια μου μερικά χρόνια αργά....
Δεν πρόκειται να ζητήσω ευθύνες, στο γιατί.
Ούτε να αναπαυτώ στην απόλαυση της προσμονής της τόσα χρόνια,
έτσι και αλλιώς κάποτε θα έφτανε.
Αυτό όμως που θέλω να πω, δεν λέγεται ποτέ με λέξεις.

Στον παντοτινό κάτοχο αυτής της εικόνας θα τολμήσω μόνο,
να πω μια μαντινάδα.
Ετσι.... όπως παλιά.....

Ω Χριστέ μου . Πόσο αγαπώ

τα μάτια μου να κλαίνε .

Για 'κείνες που Αγάπησα

Κι' αυτές ας μη με θένε